Iedere bioscoopbezoeker is vertrouwd met de termen KT en KNT: kinderen toegelaten en kinderen niet toegelaten. Wat heel wat minder mensen weten, is wie die rating eigenlijk toekent. In België is dat de federale overheid, met name de filmkeuringscommissie. Dat sommige films niet door jongeren onder de 16 mogen bekeken worden, vindt haar wortels in een oude wet van 1920. Toen vreesde men voor de geestelijke schade die films aan jonge geesten zou kunnen aanrichten waardoor enkel films goed bevonden door de filmkeuringscommissie toegankelijke waren voor jongeren onder de 16.
De maatschappij en het filmgebeuren evolueerden, maar de wet uit 1920 bleef van kracht, dit tot op de dag van vandaag. Pogingen om de wet eigentijdser te maken, bleven dode letter.
Gemeenschapssenator Jean-Jacques De Gucht: “Het medialandschap is ondertussen grondig gewijzigd, denk maar aan het internet, dvd’s, blue ray of de vele films op tv. Bovendien is de werking van de Filmkeuringscommissie ondermaats. Hun beslissingen zijn niet of nauwelijks gemotiveerd en worden ook niet openbaar gemaakt. Tot slot weten we ook allemaal dat er eigenlijk nauwelijks controle is op de naleving van deze oude wet. De wet is dus niet langer zinvol en dus schrappen we hem beter uit onze Belgische wetgeving.”
Toch wil De Gucht hier niet mee gezegd hebben dat hiermee de kous af is. Eigenlijk is het filmkeuringsbeleid een residuaire federale bevoegdheid die op termijn overgeheveld zal worden naar de gemeenschappen. De administratieve en organisatorische ondersteuning gebeurt nu trouwens al door het Departement Cultuur, Jeugd, Sport en Media van de Vlaamse Gemeenschap. Wanneer de gemeenschappen bevoegd worden, kan dit natuurlijk een bizar gevolg hebben: een film zou in de ene gemeenschap een andere rating kunnen krijgen dan in de andere gemeenschap. Dit moet dus vermeden worden.
De Gucht: “Nu er een cultureel samenwerkingsakkoord is gesloten tussen de Vlaamse Gemeenschap en de Franse Gemeenschap biedt dit een uitgelezen opportuniteit om samen met de brede sector (producenten, distributeurs, mediamaatschappijen) tot een vernieuwd coreguleringsbeleid te komen met diverse kijkwijzers. Niet enkel “geschikt voor kijkers vanaf…” is belangrijk, ook de inhoud van de producten moet aan de kijkers meegeven worden (drugs, (verbaal) geweld, seks, angst, discriminatie…).
