Na vier maanden is eindelijk een tipje van de sluier gelicht van het bestuursakkoord van de Aalsterse meerderheid N-VA, CD&V en sp.a. Lange tijd heerste hierover geheimhouding, alsof het het recept van Coca Cola betrof. Hun recept voor de uitdagingen van morgen bestaat uit autoritarisme, Vlaamse navelstaarderij en stigmatisering.
Tegenover democratie wordt autoritarisme geplaatst. Vooruitgang kan immers maar succesvol zijn indien er complete interne eensgezindheid en getrouwheid aan de leider heerst. Niemand lekt iets of loopt uit de pas. Als stok achter de deur wordt duidelijk gemaakt dat een dissident lid uit de groep zal worden gezet. Dit creëert de zekerheid dat geen enkel lid de ‘stem’ die hij van de burger heeft gekregen, kan gebruiken. De Aalsterse politiek is als het ware een poppentheater waarbij Aalsters burgemeester Van Overmeire de touwtjes van zowel titelvoerend burgemeester D’Haese als van befaamd dissidente stem Patrick De Smet stevig in handen houdt.
Tegenover ontplooiing wordt Vlaamse navelstaarderij geplaatst. De meest aangewezen manier om de uitdagingen van een centrumstad aan te pakken, is immers in de eerste plaats aandacht schenken aan de Vlaamse symboliek van de stad. Koninklijke portretten moeten worden verwijderd en Belgische vlaggen verbannen. Straatnamen horen Vlaams te klinken en straatnaamborden hebben nood aan een Vlaamse leeuw. ‘Exotisch’ klinkende namen, zoals de Lion D’orweg, de Vilainstraat en de Louis Paul Boonstraat, zullen worden omgedoopt. Wie herinnert zich immers niet het roemrijke verleden van de Mouterij De Gouden Leeuw, wie woont nu niet graag in de Schurkenstraat en laat ons vooral het oeuvre van Lodewijk Paul Boon niet vergeten. Symboliek als motor van vooruitgang.
Tegenover integratie wordt tot slot stigmatisering geplaatst. In navolging van het politiek toonaangevende 70 puntenplan van onze burgemeester gaat men over tot de uitvoering van punt 23: werk voor eigen volk eerst. In plaats van ruimte te creëren voor ondernemen, wat werkgelegenheid voor iedereen met zich meebrengt, maakt men een onderscheid tussen eerste- en tweederangsburgers wanneer men mensen aan werk helpt. Wanneer hierbij eveneens ‘exotisch’ klinkende namen als criterium gehanteerd zouden worden, zou dit wel eens tot de nodige problemen in eigen rangen kunnen leiden.
