Een examen voor ministers. Die roep weerklinkt al lang bij de bevolking. ‘Om poetsvrouw te worden op het ministerie, moet je een examen afleggen; om minister te worden niet.’
Dat ministersexamen gaat er wellicht komen. Dat is alleszins overeengekomen door de federale formatieonderhandelaars, al heeft nog niemand een geschreven tekst gezien, en al ‘is er maar een akkoord over een onderdeel als er een akkoord is over het geheel’.
Het voorstel luidt dat binnen de zes weken na de eedaflegging bij de koning, een minister een beleidsnota moet voorstellen in een parlementaire hoorzitting. Maar er wordt nadien niet gestemd.
Dat lijkt op de praktijk die al geldt in het Vlaams Parlement waar elke minister, maar pas na een zekere tijd, een beleidsnota moet voorleggen.
Rekensommetjes
Waarover moet dat ‘examen’ gaan? Het zal om meer gaan dan enkele eenvoudige rekensommetjes, al inspireert de hilarische flater die Vlaams minister van Begroting Philippe Muyters (N-VA) ooit beging, daar wel toe. Die zei ooit in het parlement dat ‘iedereen toch wel weet dat 72 plus 35 gelijk is aan 117’.
Hoewel het voorstel ook stoelt op wat in Europa geldt voor de leden van de Europese Commissie, ‘is het er maar een flauw afkooksel van’, zegt Eurocommissaris Karel De Gucht (Open VLD). In het Europees Parlement heeft de ondervraging plaats vóór de kandidaten commissaris worden. Kandidaten kunnen ook echt worden teruggefloten, zoals de Bulgaarse Rumiana Jeleva in 2010.
Karel De Gucht is een grote voorstander van die harde Europese procedure, die hij zelf al twee keer onderging, eerst als opvolger van Louis Michel (ontwikkelingssamenwerking), en nadien als Eurocommissaris voor handel.
Maar hij heeft hoop. ‘Dit voorstel moet nog naar het parlement en zal daar wellicht bijgespijkerd worden.’ Hoe hij dat kan weten? Misschien omdat zijn zoon, Jean-Jacques De Gucht, Vlaams parlementslid en gemeenschapssenator, al wets- en decreetsvoorstellen heeft ingediend die dicht aanleunen bij het Europees model.
Zelfs al is het huidige voorstel veel minder verregaand dan de Europese praktijk, het zal toch gevolgen hebben voor de selectie van ministers, meent Belet. ‘Geen enkele partij zal graag hebben dat een van haar ministers afgaat, ook al kan hij niet afgezet worden.’ Karel De Gucht is daar niet van overtuigd, ’tenzij na bijspijkering van het voorstel’.
Waarnemers menen dat zo’n procedure zal leiden tot minder verwarde portefeuilles. De kans dat men iemand vindt die én Cultuur én Milieu beheerst, is klein.
