Het wordt in een verkiezingscampagne soms vergeten: de eerste taak van de kiezer is niet de regering samenstellen, maar wel de leden van het parlement aanwijzen. Ook de voorbije zittingsperiode hebben een aantal verkozenen zich met verve van hun taak gekweten en ervoor gezorgd dat het parlement ‘het kloppende hart’ van de democratie bleef. Knack maakte een eigenzinnige selectie van elf parlementaire hoogtepunten. Opvallend: de oppositie biedt blijkbaar meer kansen aan verkozenen om uit te blinken.
Jean-Jacques De Gucht (Open Vld) legt de basis voor euthanasie voor kinderen
Zelfs in zijn eigen liberale partij zijn er die gniffelen met Jean-Jacques De Gucht die als een nieuwe Lord Byron met het politieke bestaan flirt. De Gucht is ‘een zoon van’ die vijf jaar lang de reputatie had vooral een ‘ fils à’ te zijn. Tot hij met de uitbreiding van de euthanasiewet op 13 februari 2014 zijn voornaam maakte en zijn politieke plaats afdwong.
Het is weliswaar een relatief kleine uitbreiding, die tot de minderjarigen. Maar gezien de emoties die erbij kwamen kijken, was het een reuzenstap. De Gucht had in het Vlaams Parlement al ervaren hoe nukkig machts- en belangengroepen kunnen reageren als een parlementslid wil sleutelen aan levensbeschouwelijke afspraken en wetten. Hij had voorgesteld in alle netten één uur godsdienst of vrijzinnige moraal in te wisselen voor één uur studie van alle religies en levensbeschouwingen. Herejee: ineens waren de Guimardstraat en de georganiseerde vrijzinnigheid beste bondgenoten. De Gucht jr. kon naar af.
In de Senaat wachtte hem een minstens zo moeilijke taak, maar nu had hij het geluk dat de ervaren SP.A’er Guy Swennen mee aan de kar wilde trekken. Swennen heeft de voorbije jaren essentiële delen van het familierecht gemoderniseerd. Nu overtuigde hij De Gucht om in de uitbreiding van de euthanasiewet alles over ‘wils- onbekwame patiënten’ te schrappen en zich te beperken tot kinderen. Ook dat was niet evident: er kwam oppositie van juristen en medici, en een karikatuur van hun wetsvoorstel kreeg wereldwijde aandacht. Ook de CD&V bleef dwarsliggen. Maar dat zelfs de N-VA haar parlementsleden de vrijheid gaf naar eer en geweten te stemmen, illustreert hoe groot de nieuwe ethische consensus is. De Gucht en Swennen slaagden erin een brede wisselmeerderheid te vinden, eerst in de Senaat en dan in de Kamer. Daarna tekende koning Filip zonder verpinken een wet die wellicht tegen zijn eigen geweten ingaat – Jean-Jacques De Gucht had zijn eerste steen verlegd.
